David Haerle is een Amerikaanse singer-songwriter en gitarist uit Los Angeles. Hij is de zoon van een Duitse immigrant die met zijn ouders naar Nashville, Tennessee trok om er het allereerste full-time radiostation ‘WENO’ op te richten dat uitsluitend countrymuziek speelde. Daarna richtte zijn vader het onafhankelijke platenlabel CMH Records op in Los Angeles waar David van jongsafaan aan zijn eigen muzikale carrière als gitarist en rockmuzikant kon beginnen te werken.

In 1990 nam hij het platenlabel over van zijn vader, maar het duurde toch tot 2018 vooraleer hijzelf met zijn debuutalbum “Garden Of Edendale” naar de buitenwereld trok. Hij had toen niet minder dan zeven jaar met veel overgave en passie aan de nummers voor die eerste plaat gewerkt. Voor zijn tweede album had David Haerle niet meer zoveel tijd nodig want “Death Valley” verscheen al in 2020 en de derde plaat van deze artiest komt nu op de markt onder de titel “El Camino Sierra”.

Met zomaar eventjes zestien liedjes op de tracklijst is dit album over de ‘Sierra Highway’ oftewel de door de Californische ‘Owens Valley’ lopende ‘Highway 395’ een muzikaal meesterwerkje geworden. ‘Owens Valley’ werd door de oorspronkelijke lokale stammen ook wel ‘het land van het vloeiende water’ genoemd, aan beide zijden omgeven door hooggebergte en de diepste vallei van de USA. De lange autostrade naar die vallei inspireerde David Haerle tot het schrijven van meerdere songs die op het album “El Camino Sierra” zijn terechtgekomen.

Zo begint de plaat met het rocknummer “California Here We Come” en verwiijzen de twee liedjes die u op de bijgaande video’s kunt beluisteren er ook al naar met de reeds als singles uitgebrachte ballad “Days In The Sun” en rocksong “Electric Trucker”. Verder brengt hij op dit knappe album enkele nummers die geïnspireerd zijn op persoonlijke ervaringen en die gaan over mensen die een rol spelen of hebben gespeeld in zijn leven. Tot die laatste groep behoren songs als het melodieuze “Little Gordon”, het swingende “Gilly” en “Hey Paul” en de folky ballads over “Eddie” en “Finding Natalie”.

Ook de liefde in al zijn aspecten blijft niet onbezongen op dit album in de piano- en gitaarballad “No More We”, het melancholische “Do You Remember?” en het akoestische “All That Will Never Be”. De meeste songs worden gebracht op een aan de seventies en eighties herinnerende rockmelodie met de elektrische gitaarklanken telkens prominent aanwezig in de begeleiding en met zijn verhalen vertellende warme stem. Andere erg mooie songs zijn ook de nostalgisch verhalende liedjes “Train Down Memory Lane”, “Springtime” en “Sunday Morning”.

Bij de “El Camino Sierra”-plaatopname speelde Carson Cohen op basgitaar en keyboards en Reade Pryor zat achter het drumstel en zorgde voor bijhorende percussie. Enkele andere instrumentalisten die een bijdrage aan één of meerdere nummers hebben afgeleverd zijn Ken Belcher op akoestische en elektrische gitaar, Alex Wand op ritmegitaar, José Salazar op keyboards, Pablo Hopenhayn op viool en Derek Stein op cello. John Lee Keenan leverde backing vocals af voor een vijftal liedjes.

(valsam)